“-Bavo dayîka min teqîya!...”
Duyduğumdan beri beynimin içinde dönüp dolaşıyor bu cümle...
Mayın patlamasında 2 yaşındaki çocuk yara almadan kurtulmuş, hastanede babasına teslim edilirken söylüyor bunu:
“-Baba annem patladı!...”
Onca insanın öldüğü, daha doğrusu öldürüldüğü bir katliamdan sağ çıkan çocuk böyle bir cümle kuruyor...
Ama biz toplum olarak kör, sağır, dilsizi oynamaya devam ediyoruz...
Zira mayın “Orada” yani uzakta patlıyor yıllardır...
Bir film gibi, bir dizi gibi seyredip, “Aman bize bir şey olmasın da” mantığından kurtulamıyoruz...
Tepki göstermek için mayın illa ki görüş alanımızda mı patlamalı?...
Gerçekten anlamıyorum; bu tepkisizlik, vurdumduymazlık artık midemi bulandırıyor...
“Barış” için, “Artık silahlar sussun/mayınlar patlamasın” diye on binler/milyonlar ayağa kalkacağımıza, sokaklara döküleceğimize lanet bir sessizliğe bürünüyoruz...
Yazıklar olsun insanlığımıza... Gerçekten yazıklar olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder